A day in the sea, far away from home a little island is in the horizon.

Land to discover. Place with a small number of habitants but who is waiting for new visitors every day.

Breathe the clean air in the beach, see the blue sky over you head, walk slowly to the lighthouse, and there, take a book in the library and enjoy the moment of calm near the sea.

A beautiful sunset when the day is over is the best gift for the traveler, Alba Island is now in you for ever.

_____________________________________________

A procura dun lugar refuxio onde soñar, desconectar… albiscamos unha illa branca e refulxente como a aurora. É a nosa Illa Alba, hai outras illas, algunha do mesmo nome, todas elas custodian segredos e artellan historias.

Lugar encantado que agarda despois de longa travesía. Percorremos ducias de millas imaxinarias antes de chegar, as rachas de forte vento fixéronnos varar na praia. As ondas seguían chegando a area, moldeando os nosos corpos para fundilos e convertelos nun elemento máis.

Bancos de néboa cubrían a superficie. O faro presidía dende o cumio a escea proxectando a súa brilante luz. A súa presenza espertou en nós a curiosidade e a necesidade de calor. Camiñamos cara a construción milenaria que guiaba os nosos pasos para ofrecernos o que imos compartir.

Aquí facemos mención de algúns dos libros que alí foron deixando os seus habitantes, de variada procedencia. Tamén o escrito polas persoas que moraron ou pasaron pola illa para logo seguir outro rumbo. Se chega algunha botella ou pomba con mensaxe nós arquivámolo na biblioteca da Illa dos Sentimentos, Alba.

Translate

venres, 7 de novembro de 2014

27. Despedida.

Me hubiera gustado poder despedirme de ti, rodeada por la más impenetrable de las oscuridades, mi nave, abocada a un fin irremediable, se desmiembra con sollozos de metal rechinante. En el puente, como único tripulante a bordo en una misión sin retorno, mi rostro es bañado por la azulada luz de la bitácora donde escribo estas, mis probablemente últimas palabras, para ti, a la espera de que el lejano futuro rescate este pecio del olvido y mi mensaje te pudiera ser entregado. Te quiero, te he querido siempre, desde el primer instante en que te vi, y solo lamento el no haber podido ser la persona que necesitabas, no saber estar a tu lado, las largas ausencias...instantes, horas, días..., que ahora se me antojan desperdiciados. Los meses pasados desde nuestra separación no han conseguido que olvide ni un solo detalle de ti. Me cala hasta los huesos la pena por no poder de nuevo contemplarte, abrazarte, sentirte... más que lo sombrío de mi propio destino. Adiós amor.


Me hubiera gustado poder despedirme de ti, sentada en la arena de esta playa que tantas veces recorrimos juntos tomados de la mano, permito que las olas amigas se acerquen cautelosamente a mojar mi cuerpo y que con ello me brinden el consuelo por tu ausencia. Siempre he sabido que tu y yo somos uno, y que todas tus ausencias no te eran gratas ni deseadas, tus actos siempre tuvieron en el fondo presente mi bienestar y en definitiva que estabas luchando por los dos. Por ello no necesito que una comitiva que llama a mi puerta con gesto afectado me relate formalmente los hechos reales o ficticios por los que habrías de ser considerado un héroe, porque para mi siempre lo has sido, y por ello, este hijo tuyo al que ya nunca podrás conocer y que crece dentro de mi llevará tu nombre, y en cada día de su vida veré en sus ojos al padre al que tanto amé.

Ningún comentario:

Publicar un comentario