A nosa historia a partires dunha lousa é pura
ficción, o que quere dicir que tempo e espazo mestúranse relatando unha vida
que de seguro non foi ou non foi así. Descoñezo se Manoli é unha heroína ou se
se deixou encandilar por ela, o certo é que a nós iso danos igual, só desexamos
ofrecerlle un ramo de pensamentos que coa súa luz e escuridade sexan modesto
homenaxe a súa memoria.
Manoli sempre foi temerosa da tormenta que se empeñaba en
estrelar caldeiros de auga contra a fiestra da súa habitación. O vento batía
forte naquel lado da casa só protexido por un castiñeiro que co bo tempo
parecía sorrir, e co malo convertíase nun monstro con longos tentáculos dos que
parecían xurdir raios e tronos. Con todo, era unha bendición no outono cando as
ponlas ciscaban xenerosas as castañas e as follas voaban debuxando formas no ar
sen atopar lugar definitivo. Como algún día lle acontecería a que ollaba coa
mirada perdida aquela fermosa paisaxe case sen vela, voaría sen parar ata
perderse.
O seu pai desaparecera no mar no medio dunha misteriosa
brétema que envolveu a embarcación, ata tragarse unha onda tras outra os
visitantes da terra. Non houbo testemuñas do feito, só o silencio e a calma
despois da tempestade, rota no porto polos berros desgarradores das mulleres
que non terían nin os corpos para soterrar. Cando Manoli miraba pola fiestra,
máis alá do castiñeiro, nas noites de tempestade escoitaba bramar o mar e
sentía un desacougo que lle oprimía o peito. Este sentimento acompañouna toda a
vida ata facerse crónico, e cando a invadía a tristura os seus ollos eran un
mar de bágoas contidas que formaban ondas na súa mente, escoitaba o bravío da
sarabia nos oídos, un amargo sabor salgado en extremo fundíase na súa lingua…
Foi por esta amargura que desexou ser feliz a costa do
que fora. Alí estaba Manolo “o Cacarolo” alerta sempre para botarlle a zoupa, a
ela nunca lle gustou, pero cando tentou fuxir daquela dor que sentía
permanentemente el estaba alí ó axexo. Dáballe intres de evasión sen cobrarlle
prenda, nun principio claro, cando necesitou máis descubriu que era unha
“terapia” que non se podía permitir… xa era tarde. Non tiña moedas coas que
pagar aquela risa falsa, a estampida cara a nada, así é que acabou poñendo o
corpo máis aínda, porque aquilo era terrible pero era peor a tempestade no seu
maxín. Comezou co intercambio, logo el coa súa noxenta existencia foina
introducindo nun mundo aínda máis escuro que aquel do que fuxía.
E chegou a enfermidade, entre outros males o SIDA, entre
dor e bágoas compartidas con quen a quería de verdade, deixando moi lonxe as
gargalladas tolas de quen prometendo a calma a empurrou o precipicio. A súa
nai, co cabelo máis gris que nunca, collía a man de Manoli que miraba cara a
fiestra da habitación de cando nena. O castiñeiro medrara moito pero ós poucos
o sol invadiu o ceo, un raio agarimoso atravesou o cristal dando de cheo sobre
a cama de branco lenzo. Nai e filla sorriron. Moi desmellorada e cun fío de voz
as súas derradeiras palabras xurdiron como nana para durmila para sempre:
“Grazas por acollerme de novo nai… perdoa… tiña medo a tempestade”.
Ningún comentario:
Publicar un comentario