Antes xa do sol nacer
xungo os bois no pendello,
e falo ao tempo do arado erguer
como se o fixese cara o espello.
Na leira aro fondo
buscando o sustento cotián,
lixo o corpo, súo abondo,
e os sucos abríndose van.
Xa non hai esperanza,
dura é a ida que vou perdendo,
aínda así sigo na labranza
que teño tan só en arrendo,
como esta existencia miserable
que a cegas vou vertendo
ata que o fin, co seu sable,
corte o fío do que pendo, e atope
así dunha vez a calma
para a que tanto mérito estou facendo.
Porque domínanme, atado me vexo,
sen remedio abocado
a non ser, nin o reflexo,
a nacer preso e morrer amansado,
medrar con fame e fartarme de
traballo,
erguerme dorido e deitarme
mallado....
Foi de sempre, non é novo,
o amo sobre todo manda,
e eu pertencente ao pobo
obedezo sen chistar,
se me rifa non me movo
pois se o fago hame pesar.
Ningún comentario:
Publicar un comentario