Eu quixen beber un día
daquela fontela afastada,
aquela onde vivía
unha píntega dourada.
Era ela, fermoso ser,
a que o manancial gardaba,
e foi so o intre de a ver
que xa non puiden apartar a mirada.
Vin que ela sufría,
vin que ela penaba,
máis naquel intre non sabía
que tanto a desacougaba.
Quixen meus beizos mollar
na auga que a rodeaba,
máis non me deixou probar
como se fose envelenada.
Sei que de ter bebido
non houbese pasado nada,
pois é común e sabido
que pura é a auga na súa morada.
Quizá pensou que o seu pesar,
aquilo que a danaba,
puidese chegar a alcanzar
ao que diante dela estaba.
Eu quixen beber un día,
por se a fontela secaba,
pensou que me protexía,
o certo e que me mataba.
Aquela sede que sentía
quizá nunca sexa saciada,
pero si sei que algún día
ela verá a súa tristura rematada.
Ningún comentario:
Publicar un comentario