Camiño

Nunca é fácil escoller o camiño axeitado, hai idades na vida na que a incertidume nos abruma, vóltase a única verdade, tornándose nunca negra noite sen estrelas. Cada día é unha nova proba, cada vez máis dura e difícil de superar, e nos estamos sos, tratando de manter unidos os febles fíos dunha vida que se derruba aos poucos. Todo aquelo que un día vivimos e que parecía certo e eterno, esvaeceuse nun intre como o po soprado polo vento. Tan só semella quedar un enorme baleiro que non é posible encher con nada, un abismo cotiá, ao que nos asomamos a diario para mortificarnos e facernos máis dano. Pero tamén e certo que un nunca está perdido de todo, tan só, as máis das veces, desencamiñado, aflixido por unha brétema de pequenos e grandes problemas que nos impiden ser quen somos ante o mundo. É a fe nun mesmo a que nos redime da pena, a que nos permite saír do túnel, a que nos devolve ao lugar ao que pertencemos, a ser queridos e querer  de novo, a ser amigos e ser amantes, a ser fillos netos e pais, a ser muller ou ser home, a ser persoas e non só números. Se ademais obramos con rectitude e con xenerosidade cos demais, non só remendamos os furados da nosa alma, senón que ademais axudaremos a tecer un manto de solidaridade que cobixe  aos nosos semellantes, a nosa vida será desta forma alento e guía para outras persoas, todos eles, eslavóns desa longa cadea chamada humanidade.